Terug naar de Keniaanse hoogte

Twee jaar geleden was ik er voor het eerst, het plaatsje Iten in Kenia op een kleine 2400m hoogte. ‘The home of Champions’ staat er op een grote boog als je het dorp binnenkomt, verwijzend naar het grote aantal Keniaanse maar ook internationale topatleten dat hier traint. Twee jaar geleden na de trainingsstage in Kenia stond de wereld even stil als gevolg van Covid. Nu aan het einde van de pandemie [klopt af op hout] ging ik terug in voorbereiding op de marathon van Rotterdam in april. De bedoeling was om enkele weken flink wat kilometers te maken.

Waarom ik daarvoor naar Kenia ga is meerledig. Als eerste de hoogte, doordat zuurstofopname tijdens de inspanning op hoogte lastiger is train je dit systeem. Dit is gunstig voor met name duursporters. Van de andere kant is het drie weken volledige focus op training maar ook de tijd voor rust. Doordat ik drie weken niet hoef te werken kan ik meer rusten rond de trainingen en makkelijker meer kilometers maken.

Week 1: 132km, 1950 hoogtemeters

De eerste dagen op deze hoogte is puffen. Wat valt dat toch altijd tegen zeg. Zeker in dit grillige landschap in Kenia. Het Limburgse Heuvelland is er niks bij.. Ondanks dat de asfaltwegen in gestaag tempo toenemen zijn de meeste wegen ‘dirt roads’, oftewel onverharde stoffige paden gekenmerkt door de rode kleur van de aarde. Wat dit jaar opviel was dat de hoeveelheid keien in deze paden erg toegenomen is. Dit maakte het vaak een uitdaging voor de enkels. De keien worden aangebracht om de wegen begaanbaar te houden voor auto’s bij regenval.

De eerste week werd nog niet veel op de limiet getraind. Adaptatie aan de hoogte was het doel waardoor de week vooral bestond uit duurloopjes met mijn trainingsgenoten deze stage, Pim Lambregts, Ronald Schröer, Gianluca Assorgia, Jill Holterman en Nienke Brinkman. Met Frank Futselaar deed ik de eerste voorzichtige tempotraining op hoogte. 200tjes op een ‘dirt track’. De naam zegt het al, geen mooie kunstofbaan. Hier liepen de geiten gewoon over de baan tijdens onze training. Een volledige ronde lopen was ook niet mogelijk door een grote krater in de baan waarover een loopplankje lag. Voor 200 meters was het dus prima te doen. Sterker nog, ik vond deze setting prachtig!

Week 2: 204km, 2054 hoogtemeters Begin week twee begon het te draaien, de duurlopen gingen steeds makkelijker en mijn hartslag daalde. Kilometers maken werd het doel. Toch stonden de eerste kwaliteitstrainingen op het programma. 10x 1km tempo met Pim en later deze week marathonblokken. Hiervoor reden we met een busje een half uur naar een relatief vlakke asfaltweg. De kilometers gingen aardig maar de marathonblokken.. Poeh dat viel niet mee. Op hoogte draait natuurlijk alles om intensiteit. De tempo’s gaan dus wat trager dan op zeeniveau terwijl je op dezelfde hartslag loopt. Ik schrok nogal van het verschil in tempo. Iedereen reageert anders op hoogte en de een heeft er minder last van dan anderen. Maar ik vond het verschil in mijn geval confronterend. Ergens maakt het een beetje onzeker en snak je naar bevestiging van niveau op zeeniveau.

We sloten de week af met een lange duurloop van 30km waarin we gestaag klommen naar circa 2700m hoogte. Wat een prachtige vergezichten zagen we! 204km stond er aan het einde van deze week op de teller, een record! Een weektotaal dat ik thuis moeilijk verantwoord kan halen naast mijn werk. Jezelf goed verzorgen is enorm belangrijk. Dat betekende middagdutjes en goed eten. Dat laatste deden we! Linzen, bonen, rijst, veel variatie was er niet maar gezond was het zeker.

Week 3: 214km 2491 hoogtemeters

De laatste week deed ik er nog een stapje bij. De trainingen kostten wel al minder moeite, al lag de vermoeidheid op de loer. Daarom koos ik er samen met mijn coach Michel van de Wall voor de marathonblokken deze week over te slaan en enkel twee baantrainingen te doen als ‘kwaliteitstrainingen’. De eerste deden we op Tambach, een andere ‘dirt track’ op circa 1900m hoogte. Tijdens de sessie van 2x2000m, 4x1000m en 8x500m had ik wederom veel moeite met het tempo. Op intensiteit lopen (hartslag) bleef het devies.

Nadat ik op vrijdag weer 200tjes deed op de baan met het karakteristieke loopplankje stond op zondag weer een lange duurloop omhoog op de planning, 33km deze keer! Een schitterende afsluiting van een zeer productieve stage. Toch zou ik liegen als ik niet toegaf dat ik blij was weer naar huis te kunnen. De linzen kwamen onderhand mijn oren uit en drie weken van huis zijn is toch gewoon erg lang.

Ik keek heel erg uit naar mijn niveau op zeeniveau. Donderdag na thuiskomst deed ik marathonblokken en ik vloog! Dit was een bevestiging dat ik een flinke stap gemaakt heb in Kenia! Gretig kijk ik uit naar de Coolsingel in april!