Stuurloos schip

Anderhalf jaar geleden, nadat ik de Heuvelland marathon won, organiseerde Cécile een surprise party ter gelegenheid van mijn afscheid van de topsport. Het was een mooi moment met allemaal mensen die belangrijk voor me waren geweest in mijn hardloopcarrière. 

Ik was resoluut, de aanstaande geboorte van onze dochter zou het einde van mijn topsportleven betekenen. Geen concessies hoeven doen ten koste van ons jonge gezinnetje, ik had immers lang genoeg kunnen 'hobbyen'. Daarnaast was ik klaar met alle pijntjes van de laatste jaren. Het lichaam haperde en ik liep vaker mét dan zonder pijn..

Even terug naar de Amsterdam marathon 2023. Ik stond aan de start met de gedachte; dit is de laatste. Het werd een PR, maar geen perfecte race. De topsporter in je denkt dan toch; dit kan beter. Toch was die gedachte er maar kort. Ik was resoluut, nog een paar races voor de fun en vanaf mei genieten van onze dochter.

Onze prachtige Marie werd geboren en we werden natuurlijk als jonge ouders tamelijk ‘geleefd’. Dat is af en toe pittig, maar ik had er geen minuut van willen missen, doordat papa bijvoorbeeld zo nodig 10 keer per week moest hardlopen. Na enkele maanden kom je een klein beetje van de roze wolk en moet je weer terug in de structuur van alledag. Maar welke structuur.. Mijn hele leven, ons leven, was altijd ingedeeld geweest rond mijn sport. Zin om hard te lopen had ik zelden, er waren maanden waarin ik helemaal niet hardliep. Even had ik een opleving rond de Heuvellandmarathon dit voorjaar, toen trainde ik drie keer per week. Maar heet vuurtje ging er niet echt van branden, erna was het weer klaar. Een middenweg was er niet, het was alles of niks.

Ik miste het lopen nog niet hoor, wel kon ik niet wennen aan de tijd die ik opeens had. Na een werkdag is het zeker fijn om bij je gezin te zijn, en begrijp me niet verkeerd Marie is echt geweldig, maar ik was die ‘rush’ gewend. Ik kreeg steeds meer moeite met deze verandering, dus ik ging op zoek naar invulling. Tennisles, padellen, een wijncursus, noem maar op. Super leuk allemaal, maar dat gaf me niet de voldoening en de stip aan de horizon zoals een marathon deed.

Mijn gemoedstoestand ging eronder lijden. Langzaam begon ik me te realiseren dat ik verlangde naar de topsport. Onze lieve Marie verrijkte ons maar vulde dat stukje niet in. Het was enerzijds een identiteitscrisis, het niet meer zijn van ‘Roel de loper’. Maar ook het stuurloze gevoel, doordat ik geen doel meer had waar ik naartoe werkte. 

Ik was vaak down, snel geïrriteerd, futloos en het ergste, ik had het gevoel dat ik onvoldoende genoot van mijn tijd met Marie. Het was tijd voor verandering, ik ging naar een sportpsycholoog en sprak met veel mensen in mijn netwerk over de struggles die ik ervoer. Zelf zag ik een terugkeer naar de loopsport als een ‘no go’, ik wist dat ik dan weer veel ging vragen van Cécile en dat voelde enorm egoïstisch. Toch ging de deur op een kier.

De marathon was een deel van mijn identiteit geworden en ik had dat doel nodig. We spraken thuis af dat ik binnen de kaders van het nieuwe gezinsleven ging ontdekken of topsport weer een plekje kon krijgen. Gezin op één, sport op twee, dat was wel de voorwaarde die ik er zelf aan stelde. Al snel klaarden de donkere wolken in mijn hoofd al wat op.

Sinds een aantal weken ben ik dan ook weer op aan het bouwen met mijn oude coach Michel van de Wall. Het valt niet mee maar het lichaam is pijnvrij, dat is dan weer een voordeel van al die looprust.. dit najaar verwacht ik dan ook nog niet mijn oude niveau te halen, maar ik zal zeker weer wat startnummers op gaan spelden!

En ja, misschien blijkt topsport een utopie zonder al te veel concessies te doen aan het gezinsleven. Wellicht ga ik plat gezegd gigantisch op mijn bek, maar dat zien we dan wel weer.