Ik was er echt klaar voor. Vol vertrouwen ging ik in Valencia op jacht naar een persoonlijk record op de marathon. Twee weken eerder liep ik tijdens de Zevenheuvelenloop in Nijmegen 45.20 op 15km, met het niveau zat het dus wel goed. Wel hield ik aan die wedstrijd hamstringklachten over. Het zou een race tegen de klok worden om op tijd fit te zijn. Na intensief behandelen en wat meer looprust was ik klachtenvrij, dacht ik.
Na de start zat ik in de groep op tempo 3.12. Ik merkte al snel dat dit te veel 'werken' was en liet me een groepje terugzakken. Dit tempo voelde comfortabel maar plots was daar alweer de hamstring.. Je wilt er doorheen lopen want dit is het hoofddoel, de marathon, hoe ik me na afloop voel maakt even niks uit. Toch merkte ik dat ik ging compenseren in mijn loopstijl en werd het al snel pijntje hier, pijntje daar.
1.08.48 kwam ik door halverwege. Een prima schema aangezien ik tijdens mijn pr een dikke minuut trager klokte de eerste helft. Mijn hamstring begon wat te krampen en ik was niet bij machte om nog te pushen en een negatieve split te realiseren. Finishen, prentte ik me in, ik ga sowieso finishen.
Op 33km werd het feest compleet. Ik verslikte me in een gelletje en alles kwam eruit. Een kleine minuut stond ik langs de kant. Een aardige mevrouw gaf me (met uitgestrekte arm😅) een flesje water. Toen was de lans gebroken. Ik was mijn groep kwijt, één minuut verloren en mijn benen wilden toch al niet. Door naar de finish om in ieder geval een keer te finishen op het blauwe tapijt van de Valencia marathon.
2.20 stond er uiteindelijk op de klok. Niet waar ik voor kwam. De teleurstelling was dan ook groot, maar al snel kon ik relativeren dat dit een onmogelijke missie was. Mijn hamstring was nog niet genoeg hersteld om een marathon aan te kunnen. Mijn voeding moet goed geëvalueerd worden, want al deed ik niks anders dan tijdens mijn andere marathons en oefen ik veel tijdens mijn trainingen, dit mag niet gebeuren.
Al met al ben ik blij dat ik gefinisht ben! Het was een mooi weekend met mijn ouders en schoonouders! Ook gaaf dat coach Michel bij de race was en samen met Maarten me van bidons voorzag de eerste helft van de race. De tweede helft namen schoonpa Peter en Cécile voor hun rekening. Iedereen super bedankt, in het bijzonder Cécile die het toch maar allemaal mogelijk maakt dat ik zo voor mijn sport kan leven.
Nu nog een paar dagen Valencia met z'n tweetjes. Tijd voor herstel, maar vanavond ook een cerveza 😉
Comments