2.17’21” stond er op de klok toen ik over de finish kwam. Een droom tijd die ik enkele jaren geleden niet voor mogelijk hield. Dit voelt als een absoluut hoogtepunt maar ergens ook als een begin. Hoe ik tot deze tijd kwam beschrijf ik hieronder!
Na een PR op de halve marathon en een super voorbereiding in Limburg was het enkel nog fine-tunen tijden de drie weken hoogtestage in Sankt Moritz, Zwitserland. Dit waren geweldige weken met ‘de stichting’. Elke training was raak deze voorbereiding, zo zelfverzekerd had ik me nog nooit gevoeld tijdens een marathonvoorbereiding.
Het startschot klonk en we waren vertrokken. Het was even zoeken naar de haas Rik Goethals, die ons halverwege op 1.08’45” af zou zetten. Ons groepje, met nog enkele andere Nederlanders (Gianluca Assorgia, Geart Jorritsma en Floris Willeboordse) formeerde zich en bij 5km bleek dat we wat tijd verloren hadden op schema. Geen paniek, we hadden wat tijd nodig om elkaar te vinden, op naar de 10km. Daar bleek dat we al één minuut achter lagen op het geplande schema. Toen schoot er wel een vleugje stress door mijn lijf.. Ik was gekomen met snode plannen en dat kon door de trage start wel eens lastig worden.
Gelukkig pikte Rik vanaf daar het tempo op waardoor de schade beperkt bleef. Bij 15km stapte ik op een randje dat diende als wegafscheiding en zwikte om. Geen ernst maar mijn kuit verstijfde. Halverwege kwamen we door net onder de 1.10’. In het tweede deel zou het gas behoorlijk opengedraaid moeten worden..
De kilometertijden werden langzaam sneller en na 30km ging ik er vol voor. Ik werkte nog even samen met een Deense loper maar na 37km vervolgde ik mijn race alleen. In dit deel kreeg ik wat last van een stijve hamstring maar ik kon blijven pushen. Ik zag op mijn horloge een kilometer voorbij komen van 3.02 en dat gaf een kick. Ik was verrast toen een simpele rekensom op 40km me verzekerde dat ik een 2.17’ ging lopen!
Door dit snelle slot klokte ik uiteindelijk 2.17’21” tijdens de prachtige finish in het olympisch stadion. Trots ben ik op mijn tweede deel in 1.07’32” en een laatste 10km in 31’35”! Toch voelde ik na de finish een vlaag van twijfel, een negatieve split is ideaal tijdens een marathon maar als we iets vlotter gestart waren, was ik niet minder fris geweest halverwege de race. Toch overwon de blijdschap met dit mooie nieuwe PR! Ik heb het gevoel dat er nu al meer in zat en dus nog genoeg in het vat zit voor komende jaren. De start van de jacht op een nog sneller marathon PR.
Foto's Erik van Leeuwen, Bjorn Parée